Lisette
Lisette, eind 50, wordt geboren met een verstandelijke beperking.
Ze heeft op diverse locaties in Brabant gewoond, waar ze het niet altijd even gezellig vond.
Enkele jaren geleden krijgt ze een kamer in een prachtige bungalow, midden in het dorp. Onder begeleiding van een deskundig team woont Lisette daar met een aantal vrouwen. Door haar spontane, warme en oprechte uitstraling verovert Lisette al snel de harten van haar medebewoners en teamleden. Ze is altijd aanwezig bij de gezamenlijke activiteiten en zorgt steeds voor een vrolijke noot.
Zomaar ineens overlijdt Lisette in haar slaap. Medebewoners en de teamleden zijn compleet van slag door dit onverwachte overlijden.
Natuurlijk wordt meteen de familie gebeld, die ook onder de indruk is van het onverwachte overlijden. Op welke wijze wil de familie afscheid nemen van hun zus en tante? Al dan niet met een afscheidsviering? In aanwezigheid van medebewoners en teamleden? Heel veel vragen ineens.
Ik merk al vrij snel dat de familie zich afvraagt ‘wat gebruikelijk is’, maar wel een voorkeur heeft voor een afscheid in kleine kring. Anderzijds voel ik het intense verdriet van de medebewoners en het team.
Eerst praat ik met de familie en vervolgens vraag ik de teamleider aan te sluiten bij het gesprek. Tijdens het gesprek stel ik voor Lisette voor een aantal dagen op te baren op haar kamer. Familie, medebewoners en teamleden kunnen dan steeds binnenlopen bij Lisette om afscheid te nemen van haar. Na enkele dagen verzorg ik op haar kamer een korte afscheidsdienst, enkel in het bijzijn van haar familieleden. Lisette wordt uitgeleide gedaan door haar medebewoners en de teamleden, die haar met lichtjes en ballonnen uitzwaaien naar het crematorium.
Alle betrokkenen kijken terug op een mooi en warm afscheid. En dat is nu precies waar ik als uitvaartverzorger voor wil staan; zorgen voor een persoonlijk, warm en passend afscheid.
Dag Lisette, rust zacht.
(met toestemming van familie geplaatst)
