Ode aan de werkgroep kerkhofbeheer van het Martinuskerkhof in Rooi
Martinuskerkhof in Rooi
Regelmatig loop ik over het Martinuskerkhof in Rooi. De eerste jaren vooral ‘beroepsmatig’ om te onderzoek waar precies een (familie-)graf lag, de steen of het grafmonument al was verwijderd of dat het (nieuwe) graf al was gedolven. Steeds vaker werd ik geraakt door een persoonlijk monument, een mooie tekst, een kindertekening of die enkele bloem op het graf.
Rust en sfeer
Ik merkte dat ik steeds langer op het kerkhof rondliep dan noodzakelijk. En als je dan eens echt de tijd neemt om alles in je op te nemen, word je geraakt door de stilte, de rust en de sfeer op het kerkhof. Die sfeer wordt zeker ook bepaald door de statige, oude bomen en de monumentale graven. Maar zo’n prachtig kerkhof vraagt natuurlijk om onderhoud, er moet veel gebeuren wil het kerkhof in deze staat worden behouden.
Werkgroep kerkhofbeheer
Je staat er misschien niet altijd bij stil, maar dit onderhoudswerk gebeurt door een aantal mannen/vrouwen van de werkgroep kerkhofbeheer. Mijn respect en bewondering voor deze mensen en het werk dat zij verrichten! En dat geldt natuurlijk ook voor de mensen die de kerkhoven in Boskant, Nijnsel en Olland zo netjes bijhouden, ook voor hen geldt dit welgemeend ‘dankjewel’.
Leven en dood
Toeval bestaat niet: van de week kreeg ik van iemand het boekje ‘Leven en dood’, verhalen en gedichten geschreven door lezers van het ED (2003), waarin mijn lieve schoonzus Cathy de Baay (Toos van Casteren), die helaas veel te vroeg is overleden, mijn gevoel zo treffend weet te verwoorden:
Lopend over ’t kerkhof
zie ik stenen
stenen van verdriet
met ’n verhaal
soms vertederend
vaak hartverscheurend….
lopend over ’t kerkhof
ruik ik gedelfde aarde
verse bloemen
voel ik veel tranen
maar ook serene rust…
lopend over ’t kerkhof
denk ik
aan iedereen
die hier eerder liep
maar ook aan hen
die nog komen gaan…
