Zelfs dit afscheid wordt hun ontnomen

De afgelopen periode heb ik een gezin mogen begeleiden, waarvan zowel moeder als vader overleden zijn door een besmetting met het coronavirus. Het overlijden van moeder ging zo snel, dat er zelfs geen mogelijkheid meer was om afscheid te nemen. Nog geen twee dagen na het overlijden van moeder, wordt vader opgenomen in het ziekenhuis. Hij vecht hard tegen het virus, maar ook hij overlijdt drie weken later. De kinderen hebben het gevoel dat ze in een rollercoaster beland zijn, die maar niet wil stoppen. Met het afscheid van moeder nog vers in het geheugen, wordt op bijna dezelfde manier afscheid genomen van vader. De kinderen en kleinkinderen zijn sterk, maar ook lamgeslagen. Het is een triest gezicht, de overige stoelen in de aula blijven leeg. Familieleden, vrienden, buren, collega’s leven enorm mee, maar het is en blijft zo onwezenlijk als de zo gewenste hand op de schouder of knuffel uitblijft. De kinderen kijken uit naar het moment om samen met familie, buren en vrienden terug te kijken op het leven van hun ouders, herinneringen op te halen, afscheid te nemen van het ouderlijk huis. We maken een prachtige uitnodiging, ik neem contact op met allerlei leveranciers en in no time is de bijeenkomst georganiseerd. “Hier zie ik zo naar uit”, zegt een van de kinderen. “Dan pas kan ik het afscheid afsluiten en toekomen aan rouwen”. Enkele dagen na het versturen van de uitnodigingen, kondigt de Rijksoverheid nieuwe maatregelen af i.v.m. toename van het aantal corona-besmettingen. Samenkomen – met inachtneming van de meest recente RIVM-maatregelen – blijkt in de praktijk wel erg onpersoonlijk te worden (op 1,5 meter, zonder fysiek contact, met registratie, een checkgesprek en vaste zitplaatsen). De kinderen besluiten, tot hun grote verdriet, de bijeenkomst (voorlopig) uit te stellen. Zelfs dit afscheid wordt hun (nu) ontnomen.

De kinderen hebben toestemming gegeven voor publicatie van deze column.