De dag ná de uitvaart
De dag ná een uitvaart ben ik wat stiller; na een drukke week is er ineens even ‘niets’. Vóór de uitvaart ben je intensief met een familie opgetrokken. Je komt binnen als ‘onbekende’ tijdens een van de meest moeilijke momenten in iemands leven. Je neemt afscheid na een week met allerlei emoties. Ik vergelijk het wel eens met een emotionele achtbaan. We gaan ineens volle vaart voluit, vallen diep naar beneden en maken scherpe bochten van links naar rechts. Maar die achtbaan voelt tegelijkertijd veilig. Er is koffie, er wordt gehuild en gelachen, foto’s roepen mooie herinneringen op en er ontstaan fijne en goede gesprekken. Niet alleen het onderlinge contact tussen de naasten, maar ook het contact tussen de nabestaanden en mij groeit met de dag.
Er is ook wat druk, want er zijn steeds weer deadlines; voor de rouwkaarten, voor de foto’s, voor de teksten, voor de muziek. We moeten door! Niet alleen de naasten, maar ook ik heb steeds weer de energie en ga door. Alles moet kloppen, je kunt ten slotte maar één keer goed afscheid nemen en daar wil ik voor staan.
Tijdens de uitvaart lijkt het wel of ik twee paar ogen en oren heb. En ook al weet ik dat alles perfect is geregeld, er blijft een gezonde dosis spanning aanwezig.
Na de uitvaart voel ik me wat leeg, maar op een positieve manier. Ik moet even loskomen van alle emoties. Het borrelt dus nog even na, maar dat mag, ik ben ook maar een mens. Ontspanning zoeken en een nachtje goed slapen doen wonderen.
De volgende dag begin ik soms wat mopperend aan enkele huishoudelijke klusjes, want ook dat moet gebeuren. Maar dan denk ik: ‘Niet mopperen, Wilma. Het leven is immers te kort om er mopperend doorheen te gaan.’ Dat realiseer ik me na elke uitvaart weer eens heel goed.
