Het is bijna niet voor te stellen hoe moeilijk dat is. Zeker als je het leven los moet laten. Als professioneel stervensbegeleider help ik mensen om het naderende einde (proberen) te aanvaarden en op een goede manier afscheid te nemen van het leven.
In eerste instantie ben ik er voor diegene voor wie herstel niet meer mogelijk is. Daarnaast ben ik er natuurlijk ook voor de naasten. Een partner, kinderen, ze dragen een grote last in deze periode. Een last die ze moeilijk af kunnen zetten, omdat de aandacht vooral uitgaat naar diegene voor wie het leven binnenkort eindigt. Ik verlies niemand uit het oog. Ik zorg ervoor dat ook de naasten zich gesteund en gehoord voelen. Door vragen te beantwoorden, vragen te stellen, advies te geven en een luisterend oor te bieden.
Ik sta open voor elke levens- en geloofsovertuiging. Het belangrijkste is dat iemand rust vindt. Ik pas me daarom volledig aan, aan iemands wensen. Moet je iemand bijvoorbeeld juist rust gunnen of zoveel mogelijk aanwezig zijn?
Ik breng rust en vertrouwen als het einde van het leven nadert. Vanuit mijn opleiding bij het Nederlands Instituut voor Stervensbegeleiding (NIS) heb ik kennis van het psychologisch proces rond loslaten en afscheid nemen. Veel onrust in de laatste levensfase komt voort uit vragen en het moeten nemen van lastige beslissingen. Als professioneel stervensbegeleider kan ik veel vragen beantwoorden. Bijvoorbeeld over het proces van sterven, de werking van pijnmedicatie en de verschillende vormen van levensbeëindiging.
De zorg van een huisarts, specialist of verpleegkundige vervang ik zeker niet, ik voeg alleen een dimensie toe. Ik kan verlichting bieden door te praten, vragen te beantwoorden en alternatieve vormen van pijnbestrijding te bieden. Als de laatste levensfase gepaard gaat met pijn, kan ik helpen om die te verlichten. Met massage, meditatie, aromatherapie en muziek is veel mogelijk. Ik werk niet met medicatie, dat is aan artsen en verpleegkundigen. Ik ben wel bekend met aanbod van medicatie en de (uit)werking ervan.
Mocht de situatie om andere kwaliteiten vragen dan ik kan bieden, dan beschik ik over een uitgebreid netwerk van hulpverleners die ik op verzoek kan inschakelen.
De laatste levensfase staat bol van emoties. Die emoties maken het moeilijk om los te laten. De gesprekken die ik met mensen voer, helpen om zaken te relativeren en emoties een plek te geven. Een vertrouwelijk, maar ook luchtig gesprek geeft rust en zorgt voor duidelijkheid.
Zo’n gesprek is niet altijd te voeren met naasten. Wie dreigt te overlijden, heeft vaak het gevoel achterblijvers niet (nog meer) tot last te willen zijn. Door mijn aanwezigheid probeer ik te voorkomen dat dingen onuitgesproken blijven en dat maakt het makkelijker om de realiteit te aanvaarden. Ik bekijk de zaken van moment tot moment en richt me op de dingen die nú belangrijk zijn.
Voor mijn diensten bij stervensbegeleiding, vraag ik een vrijwillige bijdrage en een tegemoetkoming in mijn reiskosten. Ik wil er namelijk voor iedereen zijn die baat kan hebben bij mijn aanwezigheid. Neem gerust contact op als je meer wil weten.
Het proces van loslaten
Een hoogbejaarde vrouw – zeer geliefd door haar naasten – lukte het maar niet om afscheid te nemen van het leven. Was ze bang? Er waren dag en nacht mensen bij haar. Uiteindelijk werd ze rustiger; ze sliep steeds meer. Alleen werd die rust regelmatig verstoord, omdat haar naasten haar bleven aanraken en wakker maakten, want ook voor hen was het moeilijk de vrouw los te laten. In feite werd de vrouw steeds weer “teruggehaald”.
Ik voel me op zo’n moment verantwoordelijk voor de vrouw én haar naasten. Daarom heb ik het proces van loslaten met de naasten van mevrouw besproken en voorgesteld om haar tijdens het bezoek alleen nog maar zachtjes aan te raken en haar niet meer wakker te maken. Kort daarna is de vrouw rustig ingeslapen, met alleen haar beste maatje aan het bed.
